Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Δεν ειμαι κατι αλλο.



Ωρα: 3 και κατι τα ξημερωματα
Τοπος: καπου στην Αθηνα




Εκει μεσα στο χαος των ονειρων μου ακουω την φωνη σου μα ναι αυτη ειναι, σηκωνομαι και παφ ολα εξαφανιστηκαν γιατι; γιατι να μην μπορεσεις να ερθεις διπλα μου τωρα που σε χρειαζομαι εγω παντα ειμαι εκει.
Ο φυλακας ο αγγελος μου εκεινος που μπορει ολους μου τους φοβους να τους διωξει ετσι απλα.
Σηκωνομαι και βλεπω εξω, βρεχει, φαινεται συμβαδιζω με τον καιρο καθομαι για λιγο στο παραθυρο χαζευοντας τις ψιχαλες να πεφτουν και γινοντε ενα πανω στο παραθυρο και παιρνουν χρωματα και σχηματα σαν παιχνιδιαρικα πολυτιμα πετραδια.
Θελω να βγω εκει και να αρχισω να φωναζω, να χορευω, να νιωσω πως μπορω να κρατησω την ζωη μου στα χερια μου. Αλλα το μονο που φαινεται να κανω ειναι να μην μπορω να συγκρατησω τα δακρυα μου δεν ειμαι κατι αλλο απ αυτο που ξερεις και δεν ξερω αν μπορω να γινω.


καλα να περνατε παντα(:

*νελη*


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

αστερια*