Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Γνωστοι, αγνωστοι επισκεπτες*

Και το βραδυ ξυπνας με λυγμους και ξαφνικα αναρωτιεσαι που πας; τι κανεις;
Και φταινε εκεινοι οι επισκεπτες που καθε βραδυ δεν σ αφηνουν να κοιμηθεις, εκεινες οι σκεψεις που σε κανουν να φοβασαι να αφησεις το μυαλο να ταξιδεψει..
Φοβαμαι, παντα φοβομουν τα παντα, μα πιο πολυ να χασω προσωπα που αγαπω, κομματια της καρδιας μου.
Μην ξεχασουν και ξεχασω.

Μου ειπαν καποτε "Μην φοβασαι το μελλον, γιατι δεν εχεις δει ακομα τα δυσκολα του παροντος"
Δεν το καταλαβαινα μεχρι που ηρθαν ολα μαζι σαν παλιρροια που ερχετε να ριμαξει τα παντα στο περασμα της και αρχισα να πεφτω σιγα σιγα στα κυματα της καθε μερα, με καθε νεο ολο και περισσοτερο με καθε κραυγη που δεν μπορουσα να αντεξω! ακουω συνεχως "Μεινε δυνατη για να τους στηριξεις ολους" μεχρι ποτε ομως μπορω να μενω δυνατη; και στην τελικη ποιος θα στηριξει εμενα;
Και ξαφνικα βρισκομαι στο πουθενα να ελπιζω σε ενα θαυμα και φοβαμαι -πολυ- και προσπαθω να ξυπνησω ομως δεν μπορω.

Ειμαι ηδη ξυπνια κανενα ονειρο δεν μπορει να με σωσει!





*γιαγια σ'αγαπαω, να προσεχεις
ολες μου οι προσευχες θα βγουν αληθινες θα το δεις!*