Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Ξαφνικα.

Κι ετσι ξαφνικα ολα αλλαζουν, αλλαξαν οπως εγω, οπως εφυγες εσυ.
Κι ετσι ξαφνικα χρειαζομαι απο καπου να πιαστω ομως τιποτα, ο χρονος δεν γυρναει και η αποσταση ποναει, ουρανος και γη απεχουν τοσο πολυ ομως η σκεψη και οι αναμνησεις ειναι εδω παντα δεν φευγουν, ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ...
Σηκωνω το τηλεφωνο πληκτρολογω τον αριθμο σου αλλα ξερω πως δεν θα μπορεσω να σ ακουσω ποτε ξανα..
Ξαφνικα ολα μαυριζουν η μοναξια με πνιγει και με τραβαει στα διχτυα της για ακομα μια φορα..
Προσπαθω να γυρισω το χρονο πισω εστω με την σκεψη ομως ποναει ακομα πιο πολυ, σε θυμαμαι να γελας, να μου μιλας και να καθομαστε με τις ωρες σε εκεινο τον κηπο με τα αγαπημενα σου λουλουδια.
Κι ετσι ξαφνικα να μου ρχονται οι μυρωδιες εκεινων των ημερων. Λογια για παντα κρατημενα στην καρδια. Η φωνη σου, ακομα κι αν δεν την ξανακουσω παντα θα ειναι μεσα μου να μου λεει το σωστο..

Εφυγες, μια μερα.
Δεν σε προλαβα, δεν προλαβα να σου πω γεια..
Εφυγες, μα εισαι εδω..
Κι ολα εγιναν τοσο ξαφνικα!


Να προσεχεις* 

1 σχόλιο:

  1. "Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές
    δεν έχεις καιρό μήτε ν' ανασάνεις
    ανάμεσα στο πρόσωπό σου
    και στο πρόσωπό σου
    μια τρυφερή μορφή παιδιού
    γράφεται, σβήνει."

    ΑπάντησηΔιαγραφή

αστερια*